زن شعر خداست

در كتاب زن شعر خداست خواهیم خواند:«مرد با ناديده انگاشتن اصل پويايي رشد، برتري مردانه خود را به رخ مي كشد، و تمدن خود را با ساختمان هاي بزرگ سنگي مي سازد، اما نمي تواند همراه با آن ماهيت زن را زير گرد و غبار، يا مصالح بي روح ساختماني خرد كند. خانه زن ممكن است درهم كوبيده شود، اما خود«زن» هرگز نمي تواند بميرد...» اين كتاب: «به بازشناسي چهره پوشيده "زن" خواهد پرداخت؛ سيمايي كه غبار زمان از يك سوي، تيرگي ستم هاي نارواي مرد سالارانه از سوي ديگر، آن را به موجودي جدا از خود و پديده اي دور از صفات و كمالات"زن" در زنانگي برجاي نهاده است.