صدای پای دگرگونی

در کتاب صدای پای دگرگونی از آن روز كه علم مرگ را نوعي بيماري دانسته اند كه بر اعضا عارض شده است و معتقد بود كه مي تواند در آينده بر آن فائق آيد، اين توهم بسيار به ضعف گراييده و از اعتبار و اطلاق افتاده است؛ اما صورت آرماني آن هنوز باقي است و توسعه يافتگي يكي از وجوه آن است. خوب به حرف هاي اين روشنفكر آمريكايي ـ برژينسكي توجه كنيد: بررسي هايي كه تا كنون در اين رشته انجام پذيرفته است، حاكي از آن است كه انسان هاي دنياي پيشرفته، ظرف چند دهه اي كه در پيش است، جهشي عظيم را تجربه خواهند كرد جهشي كه بالقوه معادل است با تمامي تحول متدرج بشر از مرحله ي حيواني به مرحله انساني. فقط تفاوت جهش آينده در اين است كه چرخ آن، سريع تر حركت مي كند و زمان را پشت سرمي گذارد، و به اين ترتيب، اثر سرسام آور تغيير، عميق تر احساس خواهد شد. انسان، بتدريج و به طرز فزاينده، توانايي آن را خواهد يافت كه در مورد جنسيت فرزندانش، خود تصميم بگيرد، به بركت داروها، ميدان برد هوشي انسان ها را وسعت دهد و شخصيت آنها را دگوگون سازد يا مهار كند. مغز انسان، از نيروهاي بي حسابي برخوردار خواهد شد و به همان گونه كه اتومبيل، تحرك و جنبش بشر را افزون و آسان ساخت. «شمارگر»، تعقل او را بسط خواهد داد. قدرت بدني بشر، عمق و گسترش خواهد يافت و پايداري و دوام آن، به اختيار او در خواهد آمد. برخي از آينده نگران برآورد مي كنند كه طي قرن آينده، متوسط عمر انسان، به تقريب، به 120 سال خواهد رسيد... «سيبرنتيك» و «خودكاري» (اتوماسيون)، آداب كار كردن را زير و رو خواهد كرد فراغت بصورت كار روزمره در خواهد آمد و كار عملي، در عداد مستثنيات قرار خواهد گرفت، و آنگاه، جامعه ي كار، جاي خود را به جامعه ي تفريح و تفنن خواهد بخشيد. البته همه ي اين روشنفكران غربي اين قدر غفلت زده نيستند كه بويي از واقعيت به مشامشان نرسيده باشد. بسياري از آنها مثل «آلفرد سووي» اكنون در بنيان هاي رشد تمدن خويش شك كرده اند: رشد با ابعاد بزرگ كنوني اش، محيطي هر چه بيشتر مصنوعي، و هر چه بيشتر تكنيكي، ساخته است. آيا انسان متوسط خواهد توانست با اين محيط تكنيكي، سازگار شود؟