کتاب درخت ارغوان اثر پرویز دوائی
نامه‌هایی جالب از پراگ پرویز دوائی خود در مقدمة کتاب، درمورد «نامه‌ها» می‌نویسد: «چندتایی نامه/نوشته است برگرفته شده از مابین تل عظیم نامه‌هایی که در این سال‌های «دور ماندن از اصل»، خطاب به دوستان پراکنده بر عرصة این سیاره نوشته شده. بعضی‌ها را فرستاده‌ایم و بعضی‌ها هم پیش خود آدم مانده، که از صورت نامه خارج شده بوده‌اند. در نهایت شاید، مثل خودنامه‌نویسی در اغلب اشکال‌اش، «باخودگفت‌وگویی» است. حرف‌های درونی آدمی در گذر بر زمینه‌هایی نامالوف، که هرچند بسیار برازنده و زیبا (به قول یک نویسندة این سرزمین)، «دل آدم در آن نیست، چون خیلی دیر به این ساحل افتاده است» ... .» اینک این نامه‌ها، در قالب کتاب درخت ارغوان، به دست مخاطبان بایستة خود، یعنی هموطنان نویسنده، می‌رسد؛ نامه‌هایی از پراگ. دوائی در نامه‌هایش، با نثری زیبا و شاخص، از ادبیات و فرهنگ و سینما و کتاب و ... می‌گوید. حدیث نفس نویسنده و خاطرات شاد و غم‌انگیز کودکی و نوجوانی‌اش در محله‌ای قدیمی در تهران دهة ۲۰ و ۳۰ خواندنی و تاثیرگذار است. همچنین است یادداشت‌های او از گشت و گذار در گوشه و کنار اقامتگاه دلپذیر کنونی‌اش پراگ و وصف طبیعت، که گاه همچون مکاشفه‌ای است به یادماندنی و شورانگیز.