گاتها/ گاثا قسمت های پراکنده و منفصلی در کتاب اوستا و منسوب به زرتشت شده است. این قسمت ها در سده نوزدهم میلادی و با پژوهشهای پیگیرانه اوستاشناسان اروپایی شناسایی شد و از دل اوستا استخراج گردید. واژه گاتها در متون اوستایی به شکلِ گاثا (gatha) و برای نامیدن پنج سرود زرتشت بکار رفته است. ترجمه متن گاتها پس از کوششهای آغازین دانشمندانی همچون آنکتیل دوپرون (Anquetil Duperron)، توماس هید (Thomas Hyde) و اوژن بورنوف (Eugene Burnouf)، به همت ویلهلم گیگر (Wilhelm Geiger) توسعه یافت. او در سال ۱۸۷۹ ترجمه سرودهای یکم، دوم و سوم گاتها (هاتهای ۲۸، ۲۹ و ۳۰ یسنا) را در کتاب «دستنامه زبان اوستایی- گرامر، گزیده متون و واژهنامه» (Handbuch der Awestasprache, Gramatik, Chrestomathie und Glossar) در ارلانگِن و به زبان آلمانی منتشر کرد.