کتاب دموکراسی نوین نوشته مائو تسه دون
...انقلاب چین در سیر تاریخی خود باید از دو مرحله عبور کند: مرحله نخست، انقلاب دمکراتیک و مرحله دوم، سوسیالیستی، این دو مرحله دو پروسه ی انقلابی اند که از لحاظ خصلت با یکدیگر متفاوتند. آنچه را که ما دمکراسی مینامیم، دیگر به مقوله دمکراسی کهنه تعلق ندارد- این دمکراسی کهنه نیست، بلکه متعلق به مقوله دمکراسی نوین است- این دمکراسی نوین است... اینکه واژه “دمکراسی” از چه تاریخی به پسوند انقلاب ها و حکومت های بورژوایی تبدیل شد، هنوز اطلاعات دقیقی بدست نیاوردم، ولی به نظر می رسد که استقلال طلبان لیبرال آمریکایی در زمان جنگ های “استقلال آمریکا” برای اینکه نظام حکومتی پیشنهادی خود را از ساختار لیبرالی حکومت منفور بریتانیا متمایز سازند دست به چنین ابداعی زده باشند. اما آنچه که مسلم است، در طول تاریخ، این واژه به نظام حکومتی ای اطلاق می گشت که از ۲۵۰۰ سال پیش تا استقرار فئودالیسم و مسیحیت، در شهرهایی از یونان وجود داشت که از طریق آن مردم آزاد آن شهرها بصورت مستقیم امور سیاسی و اجتماعی خود را تعیین و اجرا می کرد ند و به همین مناسبت نیز آن نظام را “دمکراسی”، یعنی “حکومت مردم” می خواندند.