کتاب نخستین درسنامه ی زبان شناسی اثر دیوید کریستال
نگین های زبان شناسی ۱۲ زبانشناسی علمی است. که به مطالعه کردن و بررسی های روشمند زبان می‌پردازد. در واقع ، زبانشناسی می‌کوشد تا به پرسش‌هایی بنیادین همچون «زبان چیست؟» ، «زبان چگونه عمل می‌کند و از چه ساخت‌هایی تشکیل شده‌است؟» ، «انسان‌ها چگونه با یکدیگر ارتباط برقرار می‌کنند؟» ، «زبان آدمی با سامانه ارتباطی دیگر جانوران چه تفاوتی دارد؟» ، «کودک چگونه سخن گفتن می‌آموزد؟» ، «زبان بشر چگونه تکامل یافته‌است؟» ، «زبانها چه قرابتی با یکدیگر دارند؟» ، «ویژگی‌های مشترک زبان‌های جهان کدامند؟» ، «انسان چگونه می‌نویسد و از چه راهی زبان نانوشتاری را واکاوی (تحلیل) می‌کند؟» ، «چرا زبانها دگرگون می‌شوند؟» و ... پاسخ گوید. زبانشناسی به مفهوم جدید آن علمی نسبتا نوپا بوده که قدمتی تقریبا یک صد ساله دارد ، اما مطالعات تخصصی درباره زبان به چند قرن پیش از میلاد بازمی‌گردد ، یعنی زمانی که پانینی قواعدی برای زبان سانسکریت تدوین کرد. در زبانشناسی ، ابعاد مختلف زبان در قالب حوزه‌های صرف ، نحو ، آواشناسی ، واج‌شناسی ، معناشناسی ، کاربردشناسی ، تحلیل گفتمان ، زبانشناسی تاریخی - تطبیقی ، رده‌شناسی ، زبان و نیز حوزه‌های بینارشته‌ای مانند جامعه‌شناسی زبان ، روانشناسی زبان ، عصب‌شناسی زبان، زبانشناسی قضایی ، زبانشناسی بالینی ، زبانشناسی تحلیلی و زبان و منطق بررسی می‌شوند.