کتاب کارکرد ابهام در فرایند خوانش متن اثر فروغ صهبا
هنر نويسندگي کوششی است انسانی و مهم در شکل گیری به پارادایمی نو،از آن نوع که نه از طریق جهان، که از طریق خود، هستی انسان را معنادار ساخته، قابل تحمل می نماید. نوعی مقاومت در برابر پارادایم کهن، در راستای یک بار دیگر معنا کردن خود. آنجا آغاز می شود که نُرم معمول درهم شکسته می شود، از جهان آشنا و آمُخته به آن دور می شویم، و دیگر نه معانی قراردادی نشانه ها، و یا تصویری خاص از هنرمند، که این فرم است که در هیأت خاصش، بستر امکانات بالقوه ی دلالی را فراهم آورده، وظیفه ی انتقال را، از طریق بازخوانی ساختار هزارتو و رمزواره اش، از سوی مخاطب، بر عهده می گیرد. و از آنجا که کارکرد ارجاعی اش کاهش یافته، شکل، موضوعیت یافته، ابهام جانشین وضوح می گردد. لذا، پنهان گر است و ترس آور. برهم زننده ی آرامش مخاطب. مخاطب را از جایگاه همیشه مطمئنش خارج می سازد! هنرمند چنین ساحتی نیز، دیگر به ادراک خود از هستی و حواسش نا مطمئن است. اعتقاد خود را به آن ها از دست داده است؛ چرا که، پذیرفته است که این نوع ادراک، برخواسته از حواسی است که جز عادت ها ی اندیشگی- احساسی ناشی از پذیرش قراردادهای نشانه شناسانه ای که اُبژه ی تعریف را به مثابه ی واقعیت معرفی می کند، نیست. لذا، هنرش نه بیان قطعیت ها، که تلاشی است آگاهانه در نفی و انکار آن ها...