کتاب تاریخ شاهی قراختائیان چاپ بنیاد فرهنگ به سعی و اهتمام محمد ابراهیم باستانی پاریزی چاپ اول و نسخه کامل درباره خان‌نشین قراخِتایی ، قره‌خِتایی یا قراختائیان یا قراختاییان پادشاهی‌ای وابسته به قوم ختایی بوده است که بین سال‌های ۱۱۲۴ تا ۱۲۱۸ میلادی در آسیای میانه برپا بود. این دودمان به دست یلو داشی -که رهبر بازماندهٔ دودمان لیائو که از میهن خود در شمال و شمال خاوری چین به آسیای میانه گریخته‌بودند بود- بنیادنهاده‌شد. نایمان‌ها به رهبری کوچلک خان در ۱۲۱۱ میلادی فرمانروایی این امپراتوری را به دست گرفتند و سرانجام این پادشاهی به دست مغول‌ها از میان رفت. زبان متداول این کشور ختایی و چینی بود. پایتختشان بلاساغون بود که امروزه در قرقیزستان جای دارد و دین‌های رواج‌دار در آن کنفوسیوس‌گرایی، بوداگرایی و اسلام بود. قره‌ختاییان چندین بار به فرارود تاختند و یکی از دلیل‌های از پا درآمدن سامانیان بودند. علاالدین تکش (۵۶۸-۵۹۸ هجری) با یاری قراختاییان بر خوارزم چیره‌شد. سلطان محمد خوارزمشاه پس از جنگ‌های بسیار در سدهٔ هفتم هجری فرارود را که در آن زمان زیر فرمان قره‌ختاییان بود به زیر فرمان خود درآورد.