کتاب آغوش تنهایی نوشته آذین وندادی
ای کاش لات ویک لاقبا بود، ای کاش بی سواد وبی اصالت بود ، ای کاش وقیح و گستاخ بود ، حتی ای کاش خودرا در مقابلش می باختم وننگ خود باختگی رابا خودم به دوش می کشیدم ولی درد من هیچ کدام از اینها نیست نه مادر اوهیچ از آنهایی که گفتی نبود او وجود بزرگواری بود که با تمام اصالت و صداقتش به دنبالی وجود ناچیزی مثل من راهی شد ودر این راه مرگ احساسشو با چشمانش دید . فکر می کردم با ترک کردنش اونو به هر چی که حقشه می رسونم ، اما تازه فهمیدم که اشتباه کردم، اشتباهی بزرگ که مجبور شدم تاوان سنگینی بابت آن بپردازم ، من نه تنها باعث تباهی زندگیم شدم احساس شو به مسلخ کشیدم. مادر با دهانی باز و چشمانی گشاد نگاهم می کرد، با نگاهی شرمنده به او چشم دوختم ، در چشمانش دریایی از پرسشهای ناگفته می دیدم تا اینکه با پرسشی کوتاه غافلگیرم کرد. مگه تو ازش خبر داری؟ مانده بودم چه جوابی بدهم که ادامه داد. ساحل نزار فکر کنم تو داری چیزی رو از من پنهون می کنی ، من ومثل دوست خودت بدون، دوستی که تموم فکرش کمک به توهه، تا کی میخواهی کنج این چهار دیوار زانوی غم به بغل بگیری ؟ من دیگه نمی تونم بال بال زدنت و جلوی چشمانم ببینم. خواهش می کنم مادر، من اصلا آمادگی حرف زدن راجع به اونو ندارم. درحال جمع وجور کردن لباس و کیفم بودم تا به اتاقم بروم که مادر خودش را به من رساند ودستش را زیر چانه ام گذاشت و گفت: فقط یه سوال؟ تو اونو دیدی مگه نه؟ نفسم بند آمده بود، جواب دادنم مستلزم پاسخ گویی به تمام سوالات بعدی و تدریجی اش بود، همان چیزی که طاقتم را طاق می کرد. مگه نه ساحل؟