کتاب اوج غرور نوشته هایده حائری
پولهایش را شمرد و داخل جیبی که به صورت کیسه زیر لباسش دوخته بود قرار داد . زیر لب گفت : همیشه از اون مقداری که باید به عنوان دستمزد دریافت کنم کمتره . چاره ای نبود ، حق هیچگونه اعتراضی نداشت . تکه های نان باقیمانده از غذای ظهرش را درون پارچه ای پیچید و در ساک کوچکش قرار داد . نیم نگاهی به لباس مندرسش انداخت ، با حوصله کرکهای رنگین که حاصل قیچی زدن قالی بود را از پیراهنش جدا کرد ، موهای بلندش را زیر روسری پنهان کرد ، ساکش را برداشت و از کارگاه قالیبافی خارج شد . هنوز چند قدمی بر نداشته بود که حس کرد چشمانش سیاهی میرود . سر جایش ایستاد ، پلکهایش را روی هم گذاشت و نفسی تازه کرد . با خود اندیشید : « حتما از گرسنگی و کار طاقت فرساست » چشمانش را گشود و به راهش به طرف قبرستان ادامه داد . آخر هر هفته برایش تقدسی خاص داشت . روزهای پنجشنبه ، برای دیدار پدر ، مادر و برادرانش به گورستان میرفت . از درد جدایی برایشان میگفت . از غم تنهایی ، از بی عدالتیهای زمانه و از بیرحمی های اطرافیان . با اشکهای روان ، دلش را سبک میکرد و قدرت وصف ناشدنی برای جدال با سختیها در خود می یافت و تا پنجشنبه بعد روحیه اش را حفظ مینمود . حدود دو سالی میشد که شیوه زندگیش این گونه شده بود . سرش را از روی قبر مادر برداشت ، دستی به صورتش کشید و چشمان خیسش را پاک کرد . نگاهی به آسمان نمود . خورشید در حال غروب کردن بود . از جایش بلند شد ، گرد و خاک پیراهنش را تکاند . ساکش را به دست گرفت ، نگاه آخری به قبرهای عزیزانش انداخت و راه خانه را در پیش گرفت ...