پدرسالار

کتاب پدرسالار نوشته ناهید سلیمانخانی

قيژ قيژ ماشين خاكبرداري كه بي ترس و واهمه پيش مي رفت و ملك آقا بزرگ را پودر مي كرد، تا چند خيابان آن سوتر مي آمد. آجر به آجر بناي قديمي با خاك يكسان مي شد؛ و انگار هويت من بود كه داشت فرو مي ريخت. با وجود آن خانواده پرجمعيت، بدون محمد، هميشه تنها بودم. محمد تنها كسي بود كه بوي عاطفه و مهرباني اش هرگز از خاطرم محو نمي شود. فكر او آرامشي غريب به قلب آشفته ام مي دهد. گه گاه كه به خيالش مي آميزم و خاطراتش رابه ياد مي آورم كه سرسپردگي و مهرورزي دوران كودكي چگونه روز و شبم را تيره و تار كرده بود، آرزو مي كنم دوباره آن معصوميت گذشته بازگردد...