کتاب بیچارگان اثر فیودور داستایوفسکی
این کتاب نمونه جمع شده ای از نامه های الکسیویچ (یک پیر مرد ) و واروارا الکسیونای (یک دختر جوان ) است .کتاب با نامه ای عاشقانه شروع می شود که الکسیویچ برای الکسیونا می نویسد داستان بزودی از احساس های عاشقانه دو طرفه به محیط زندگی الکسیویچ که در خانه ای اجاره ای اتاق کوچک و محقری دارد هدایت میشود. “ما اشخاص پیر به اشیاء علاقمند می شویم و دلبستگی پیدا میکنیم میدانی که اطاق کوچک بودو دیوارها…خوب دیوارها البته مانند سایر دیوارها بود.دیوارها چیزی نیستند .این خاطرات آن است که مرا اندوهگین می سازد .تعجب در این است که این خاطرات با تمام لطفی که دارند مرا بدبخت میکنند.حتی چیزهای که بد بودند و زمانی اسباب ناراحتی مرا فراهم می کردند اکنون خوب و پاک بنظر م میرسند .” در همان آغاز کتاب داستایوفسکی به سرعت به خواننده اش این پیام را میدهد که با کتابی عاشقانه مواجه نیست. وارد زندگی مردمانی که در اطراف الکسیویچ زندگی میکنند می شود از افسر قمارباز و خانواده فقیری که در سکوتی غم انگیز زندگی میکنند. الکسیویچ در مورد خانواده فقیر می گوید:”هرگز صدایی از اطاق آنان به گوش نمی رسد ،گویی موجود زنده ای در آنجا به سر نمی برد. حتی صدای بچه ها هم شنیده نمیشود. من هرگز جست و خیز و یا بازی آنان را ندیده ام .این موضوع در حکم یک علامت ناگوار است.”