جامه به خوناب

کتاب جامه به خوناب اثر رضا جولایی

همان چیزی که مرا به ذوق واداشت تا دربارهء«جامه به خوناب»بنويسم،جوهرهء قوي‏ داستانگويي در جولايي است.اين كه او منحصرا به دورهء قاجار پرداخته،در عين جذاب بودن‏ برايم سؤال‏برانگيز هم بود كه چرا؟اما بعد به اين نتيجه رسيدم اصلا مهم نيست چرا او به اين‏ دوره مي‏پردازد،بل مهم اين است كه مي‏تواند شيفتگي خود را نسبت به دوره‏اي كه او را مشغول‏ داشته،به من نيز منتقل كند. به نظرم مي‏آيد جولايي،واسطه‏اي است كه ارواح قاجار او را وسيلهء انتقال پيامشان قرار داده‏اند،و احتمالا از اين انتخاب هم راضي‏اند،زيرا جولايي خود را به طور كامل در اختيار آنها گذاشته و رنج غرولند معاصران را بر خود پذيرفته كه در هر برخورد از او مي‏پرسند:«پس ما چي؟»و جولایی درحالي‏كه با دقت گوش به مرثيهء مادر«جامعه به خوناب» سپرده و چشم به شعبده‏هاي ميرزا اصغرخان«شاهكار»دوخته،موزر مستنطق«سيلاب»را رو به‏ بهانه‏جويان معاصر مي‏گيرد و تهديدآميز مي‏گويد:«چه جاي اين قسم ترهات است كه خلق از سرم به درمي‏برد؟دست از سرم برداريد تا موزر را آتش نكرده‏ام.»و رو به من مي‏چرخد،با موزرش با اشاره مي‏پرسد:«از جانم چه مي‏خواهي؟» در«جامعه به خوناب»جولايي با قرار دادن دو جوان از دو مليت مختلف و يك مادر، جامعهء انساني را در قالب يك خانواده ارائه مي‏دهد كه افرادش با يكديگر تا حد برادري ... علی مؤذنی