کتاب کودکی اثر جی. ام. کوتسی ترجمه محسن مینوخرد
نویسنده مشهور و موفق جی ام کوتسی که نوبل ادبیات ۲۰۰۳ را از آن خود و آفریقای جنوبی کرد در" کودکی" به سادگی و روانی هر چه تمام تر از یک وضعیت حاشیه ای برای به دست دادن فضایی پر جاذبه و کشش استفاده می کند محور کار او در کودکی به نوعی گریز از تقابل های رایج بین کودکی و بزرگ سالی ، پایتخت نشینی و حاشیه نشینی زبان اقلیت و اکثریت و... به سمت به دست دادن فضایی بکر و منحصر به فرد است جهانی خارج از توصیف و تابع همان قانونی که می گوید: همواره چیزی در ابژه هست که تا ابد از ترجمه شدن به شبکه فرهنگی ما می گریزد. و اگر همین منحصر به فرد بودن را راز بودن بدانیم و با درک همین لحظه به برقراری رابطه ای با ادبیات و تجربه مردن بپردازیم خواهیم دید که توصیف اثرادبی در هر حالت امری محال خواهد بود. ... او به این نتیجه رسیده که با بقیه فرق دارد ، مخصوص به خود است. چیزی هنوز نمی داند این است که چرا اصلا به این دنیا آمده . شک دارد بتواند آرتور یا الکساندر بشود ، تو زنده بودن اش ازش تقدیر بشود. وقتی قدرش را خواهند شناخت که دیگر مرده است.... ودرست در همین لحظه است که منتقدی مثل بلانشو در مورد تفسیر رمان قصر کافکا توسط مفسرانش گوشزد می کند که این رمان بی نهایت بیشتر و بی نهایت کمتر از تفاسیری است که درباره ش نوشته اند در هر حال چیزی که به هیچ شکل نمی توان به نسبتی تمام با آن رسید جوهره تمایزی ست که این اثر را بر جهان مشابهت ها و این همانی ها استوار می سازد. ... می داند اگر بخواهد مرد بزرگی بشود باید کتاب های جّدی بخواند. باید مثل آبراهام لینکلن و یا جمیز وات وقتی همه گرفتند خوابیدند زیر نور شمع مطالعه کند و لاتین و یو نانی و اختر شناسی یاد بگیرد . او از فکر مرد بزرگی شدن دست ورنداشته ، به خودش وعده می دهد به زودی مطالعه جّدی اش را شروع می کند ، ولی فعلا" دلش می خواهد فقط داستان بخواند ...رابطه کودک روایت شده در کودکی جی ام کوتسی با پدر مادر رابطه جالبی است او خود را فرزند دو مادر یعنی مزرعه و مادرش می داند ولی خود را به هیچ پدری متلعق نمی داند. او با قالب گیری روایت ها در بطن تعاریف تازه از اسطوره ها پرده برداشته وبا توصیف سرد و بافاصله به نوعی آنها را کاریکاتوریزه می کند:«انگلستان یعنی انجام وظیفه و ، در ارا مش بی قیل وقال ، گردن نهادن به سرنوشت . انگلستان یعنی جوانکی تو میدان جنگ در یوتلند که عرشه ی زیر پاش می سوخت و او از پشت سلاح اش جنب نمی خورد. انگلستان یعنی سِر لنسه لوت وریچارد شیردل و رابین هود با آن کمان شا از چوب سرخ دار و مردانِ سبز جامه اش...