کتاب یادداشت های یک پزشک نوشته محمد پاکزاد
پس از بررسي جريان هاي پاورقي نويسي و جنگي نويسي در سال هاي پس از دهه ي هفتاد تا نيمه ي دوم دهه ي هشتاد شكل ديگري از داستان نويسي را كه داستان هاي رئاليستي و تاريخي هستند بررسي مي كنيم. رئاليسم يك نگاه واقع گرا به مسائل مختلف اجتماعي است كه مي تواند وقايع نگاري تاريخي را نيز در بر بگيرد و يا مستقل از تاريخ نگاري مي باشد. در داستان هاي وقايع نگارانه، نويسندگان آن بخش از واقعيت را كه مشخصه ي برجسته ي اجتماعي يا سياسي دارند، به تصويري مي كشند. دوره هايي خاص را كه چنين ويژگي اي داشته باشد بر مي گزينند و با توصيف زندگي مردم دريك گستره ي وسيع جمعي، آثارشان را مستند مي كنند و براي رسيدن به مقصود عمدتا به تيپ سازي مي پردازند كه نماينده ي گروهي خاص است و نه به درون شخصيت ها به شكل فردي و مستقل. نويسندگان وقايع نگار كه آثاري در اين زمينه و در اين دوره خلق كرده اند مسائل اجتماعي را موضوع كار خود قرار مي دهند؛ از فقر، تنهايي، افسردگي، تبعيض، عشق و . . . مي گويند به طوري كه بسياري از اين نويسندگان شخصيت هاي داستان هاي وقايع نگارشان را از بين طبقات پايين و فقير جامعه انتخاب مي كنند.