کتاب مهم اگزیستانسیالیسم به مفهوم اصالت وجود یا تقدم کردن وجود بر ماهیت است ؛ و به کسانی که بر تقدم وجود بر ماهیت معتقدند ، اگزیستانسیالیست می‌گویند. این مکتب فلسفی از جنگ جهانی دوم به بعد در آلمان رواج یافت ، سپس به فرانسه ، ایتالیا و سایر نقاط جهان رسید و در محافل ادبی و مطبوعات تأثیر گذاشت ، اینکه فلسفه‌ی اگزیستانسیالیسم از چه تاریخی شروع شده مورد اختلافنظر محققان است ؛ برخی آغاز آنرا از اندیشه‌های کی‌یرکه‌گور می‌دانند ، برخی هم معتقدند باید از شیلینگ آغاز کرد ، برخی هم معتقدند که تا کانت ، پاسکال و سنت آگوستین و حتی عهد عتیق می‌توان پیش رفت و رگه‌هایی از آراء این مکتب را در آنها سراغ گرفت. اما بهطور رسمی فلسفه‌ی اگزیستانسیالیسم از اندیشه‌های مارتین هایدگر ، کی‌یرکه‌گو ، و کارل یاسپرس نشأت گرفت و توسط ژان پل سارتر ، سیمون دوبوار و تا حدی آلبرکامو بیان ادبی یافت. اصالت وجودی‌ها در جستجوی از وجود به این نتیجه می‌رسند که انسان به تنهایی در مرکز آفرینش و هستی است. این امر فیلسوف اصالت وجودی را به الحاد و انکار الهیات وا می‌دارد. به گمان سارتر خدایی نیست ، بنابراین فرض نظام یا طرح آفرینش بیهوده است و هر انسانی باید در سراسر حیات خود فقط بر خویش متمرکز شود.