یکی از بزرگترین شاعران ابوالمجد مجدود بن آدم سنایی غزنوی یا حکیم سنایی (۴۷۳-۵۴۵ قمری)، قصیده‌گو و مثنوی‌سرای زبان پارسی است، که در سده�" ششم هجری می‌زیسته است. بسیاری از مفاهیم و مضامین بلند اخلاقی و عرفانی، برای نخستین بار، با سحر و سادگی سخن دل‌نشین، زلال، و از جان برخاسته�" حکیم سنایی به ادبیات کهن فارسی وارد شد. این سخن تحفه‌ایست ربانی رمز اسرارهای روحانی خاطر ناقصم چو کامل شد به سخن‌های بکر حامل شد هر نفس شاهدی دگر زاید هر یک از یک شگرف تر زاید شاهدانی به چهره همچو هلال در حجاب حروف زهره جمال در مقامی که این سخن خوانند عقل و جان سحر مطلقش دانند خاکیان جان نثار او سازند قدسیان خرقه‌ها در اندازند همین بذرهای اولیه�" سخنان روحانی و عرفانی‌ست که سنایی پراکنده کرد، و عطار و مولانا و سعدی و حافظ و جز آنان، در طول بیشتر از سه قرن، آن‌ها را به اوج پختگی، صلابت، روانی، و پر معنایی رسانیدند. معانی و الفاظ نو ظهور عرفانی در شعر و سخن سنائی در اشعار و اندیشه‌های دیگر استادان سخن فارسی همچون مولانا تأثیر گذارده و در مواردی بازتاب مستقیم داشته‌اند. مولانای بلخی، عطار نیشابوری و سنایی غزنوی را به منزله�" روح و چشم خود می‌دانست: عطار روح بود و سنایی دو چشم او ما از پی سنایی و عطار آمدیم