بوداگرايي دين و فلسفه اي بر پایه و اساس بر آموزه هاي سيدارتا گوتاما كه در زمان 566 تا 486 (قبل از ميلاد) مي زيست، است. بوداگرايي بتدريج از هندوستان به سراسر آسيا، آسياي ميانه، تبت، سريلانكا، آسياي جنوب شرقي و نيز كشورهاي خاور دور مانند چين، مغولستان، كره و ژاپن راه يافت. بوداگرايي به عنوان دين پاكان يا آrya dhrama در نظر گرفته مي شد و يكي از اديان شرمني موجود است. بوداگرايي بيشتر بر كردار نيك، پرهيز از كردار بد و ورزيدگي ذهني تاكيد دارد. آماج اين ورزيدگي ها پايان دادن به چرخه تولد مجدد يا " سمساره" است كه از طريق بيداري يا درك واقعيت راستين، رسيدن به رهايي يا "نيروانا" صورت مي گيرد. اخلاقيات بوداگرايانه بر بن-پايه هاي بي گزندي و رواداري برپا شده است. بوداييان همواره از روشهاي درون پويي براي يافتن بينش نسبت به كاركردهاي بنيادين روان آدمي و فرايندهاي عل٧ي جهان بهره مي گيرند. آثار نوشتاري بوداگرايي بسيارند و بخش ارزندهاي از ادبيات ديني جهان به شمار مي روند. چكيده آموزه بودا اين است: ما پس از مرگ در پيكري ديگر باز زاييده مي شويم. اين باززايي ما بارها و بارها تكرار ميشود. اين را چرخه هستي يا زاد و مرگ مي ناميم. هستي رنج است. زايش رنج است. پيري رنج است. بيماري رنج است. غم و اندوه، ماتم و نااميدي رنج است. پيوند با آنچه نادلخواه است رنج است. دوري از آنچه دلخواه است رنج است. خلاصه اينكه دل بستن رنج آور است...