یا به راستی خدایی هست؟ بی شک ، سوال فوق، مهم ترین و اصلی ترین پرسش زندگی هر انسانی است. پرسشی که هر نوع پاسخی به آن، اعم از پاسخ آگاهانه، تقلید کورکورانه و یا اتخاذ رویکردی لاادراگرایانه، به راه و رسم شیوه زندگی هر فرد سمت و سو خواهد بخشید. این پاسخ می تواند او را به سرانجامی چون نیهیلیسم رهسپار سازد، به طوری که نه تنها باور یک حیوان تکامل یافته را در قلب و ذهن او جاری سازد که حتی افتخار به نوع حیوانی خویش را برایش به ارمغان داشته باشد. البته که پاسخ به این سوال در عین حال می تواند غرور ناشی از پی بردن به حقیقت انسان حقیقی را به او ببخشد و امید عدالت، عشق ورزی، حماسه، اخلاق و جاودانگی را در او زنده سازد. فارغ از این دو رویکرد، رویکردـ به زعم من ـ به مراتب خطرناک تری وجود دارد: لا ادری گری محض با چاشنی خرافات... عدم تلاش علمی و عقل گرایانه برای پاسخ به پرسش فوق و اتخاذ رویکردی آلترناتیو، مبتنی بر ارضاء حس پرسشگرایانه فرد با خرافه پرستی، القائات نادرست مذهبی و تکیه بر حفظیات با رنگ و بوی تقدس یافته، ره به سوی دین نیمه خدا-نیمه انسانی خواهد برد که سود آن را شاهدی در بین نیست. دین باطلی که پیامبران بی‌ادعا و پرمدعای آن، حتی در قرن بیست‌و‌یک هم ظهور می‌کنند... از گزینه سوم به رغم توحش ناشی از ندانسته‌هایش صرف‌نظر می کنم، چرا که باور دارم خدا را نه با خرافات و حفظیات، که باید با چشم عقل باور کرد. خرافه‌پرستان که نمی‌توانند، خواسته‌های قلبی و علائق نفسانی خویش را در حقیقت خدای یگانه جاری سازند، از راه همین خرافات مقدس، ابتدا منطق انسانی را به فلک می‌کشند و پس از آن که فاتحه قدرت تمیز اندیشه‌های راستین از خرافه‌های دروغ را در او خواندند، بر سنگ مزار منطقش چنین می‌نویسند:"تولد... وفات..." بنابراین، به جستجوی پاسخ خود از بین گزینه‌های یک و دو ادامه می‌دهیم. در سرتاسر طول تاریخ، دو دیدگاه اساسی برای پاسخ به این پرسش وجود داشته است. نخست دیدگاه سراسر مادی گرایانه: جهان ازلی و ابدی است. نه آغازی در بر داشته و نه پایانی بر آن خواهد بود. همیشه بوده، هست و خواهد بود. معنای خفته در بین واژه ها نیست مفهومی جز عدم وجود خدا. بدیهی است که اگر جهان به وجود نیامده باشد، خلقت آن هم چیزی جز خیال باطل نخواهد بود . البته که عکس این معادله هم صادق است. دیدگاه دوم، آفرینش: بر پایه این دیدگاه که تنها و تنها ادیان تک خدایی به تبیین و حمایت آن در طول هزاره ها پرداخته اند. همه چیز در جهان و نیز خود جهان، با علم، قدرت و هنرمندی بی حد و حصر خدا خلق شده است و نیست در جهان، اثری جز آثار او... بی تردید، شایستگی تشخیص پاسخ صحیح از آن علم مدرن است. دیدگاه حاکم تا اوایل قرن بیستم، در حمایت از فلسفه ماتریالیسم انجام وظیفه می کرد. بر پایه مدل نادرست "حالت پایدار" هیچ آغاز و پایانی برای جهان متصور نبود. فلاسفه ماتریالیست، با تکیه بر این مدل کار را تمام شده می انگاشتند. در چشم آن ها، جهان را آغازی نبود و رد خدا را جز در متون مقدس نمی توان یافت. جرج پولیتزر، فیلسوف نامی ماتریالیست با استناد بر این مدل غیر علمی در کتاب "اصول اولیه فلسفه" خود، عدم خلقت جهان را این گونه تبیین می کرد: "جهان، یک چیز خلق شده نیست. اگر خلق شده بود، در آن صورت می باید تنها در یک آن از سوی خدا به وجود می آمد. برای پذیرش آفرینش، قبل از هر چیز می باید پذیرفت که لحظه ای پیش از لحظه خلقت وجود داشته باشد و هستی، پس از نیستی به وجود آمده باشد. این هم چیزی نیست که علم بتواند آن را بپذیرد." البته که جرج پولیتزر چنین ادعایی را با تکیه بر مدل حالت پایدار قرن نوزده مطرح می کرد. بعدها پیشرفت علم و بلوغ کیهان شناختی در قرن بیست مدل حالت پایدار را برای همیشه نابود کرد و سپس بزرگترین اکتشاف عصر و شاید هم بزرگ ترین کشف تمامی اعصار به وقوع پیوست....