تائو تِ چينگ (Tao Te Chin) يا به روش پين يين دائو دِ جينگ (Dao De jing) يك نوشته بسیارفلسفي - ادبي ديرينه سال چيني وجود دارد كه در طي قرون و اعصار در جان هاي چينيان و نيز در جان هاي خیلی از ملت ها و مردمان ديگر تاثير عميقي داشته است، كه به حجم اندك آن نمي آيد. تائو ت چينگ را كتاب پنج هزار واژه نگاره اي (character) نيز ناميده اند، هرچند به قولي بيش از ۵۰۰۰ و كم از ۶۰۰۰ واژه نگاره دارد. متن تائو ت چينگ شامل هشتاد و يك فصل است و آن را از باستان به دو كتاب تقسيم كرده اند، و اين تقسيم بندي كمابيش از قرن اول ميلادي رايج بوده است. كتاب اول شامل سي و هفت فصل اول و كتاب دوم شامل چهل و چهار فصل بعدي است. گويا عنوان " تائو ت چينگ" از اينجا سرچشمه گرفته است كه فصل اول از كتاب اول با "تائو" آغاز مي شود، و اولين واژه هم از كتاب دوم (فصل 38) "تِ" است، به شرط آن كه صفت "شانگ" به معني "برترين" يا "برين" را كه با آن همراه است ناديده بگيريم. "تائو" يعني راه و روش يا قانون حاكم بر هستي و حيات و "تِ" به معاني فضيلت، نفوذ و نيروي اخلاق است. اين واژه، در خط چيني، از سه نشانه تركيب يافته كه يكي به معناي "رفتن"، ديگري به معناي "مستقيم" يا "سرراست" و سومي به معناي "دل" است.وقتي اين سه نشانه با هم گذاشته مي شوند معني "راه سپردن در خط مستقيم درك دروني" را مي دهد. "چينگ" به معني "متن" يا "نوشته" است. پس روي هم رفته تائو ت چينگ را مي توان به صورت "متن پيروي مستقيم از راه و روش هستي و حيات به راهنمايي درك دروني (دل)" ترجمه كرد. دوئي ونداك، چين شناس هلندي، مي نويسد: هشتاد و يك فصل بودن تائو ت چينگ امري تصادفي نيست، چون 3*3*3*3 در مكتب تائو عدد مقدسي است و مسلم است كه اين تقسيم بندي حساب شده در دوره سلسله "هان" (206ق.م تا 221م) يا اندكي پس از آن پديد آمد. نظر سنتي اين است كه تائو ت چينگ را فرزانه اي نوشته كه به لائوتزو مشهور است. اورا معاصر كنفسيوس (551 - 479 ق.م.) و از او مسن تر دانسته اند. كهن ترين كتابي كه در آن شرحي از اين سنت آمده شرح حاال لائوتزو است. آمده: لائوتزه اهل روستاي چيو ژن بود، در قريه ي لي هو سيان، در امير نشين جو. تاريخنگار دربار جو و مسئول بايگاني آن بود. در اواخر عمر دراز خود، سرخورده از بي ميلي مردم به پيروي از راه و روش هستي و حيات، تنها سوار بر گاوميشي راه بيابان در پيش مي گيرد و در جانب غرب و در جهت فراسوي دنياي متمدن زمان خود راه مي سپرد. وقتي به يكي از دروازه هاي دوردست كشور خود مي رسد دروازه باني به نام "ين هسي" كه آن حكيم را به خواب ديده بود اورا مي شناسد و مصرانه از او مي خواهد و ترغيبش مي كند تا از تصميم خود مبني بر اينكه اصول فلسفه خويش را ننويسد و نگاه ندارد منصرف گردد. اين شد كه لائوتزه رساله اي در دو بخش فراهم آورد، در معناي راه و فضيلت، مشتمل بر در حدود پنج هزار كلمه. آن را روشنگري كرد و رفت. كسي از فرجام او چيزي نمي داند. تائو ت چينگ را در شمار آثار ادبي نيز آورده اند و آن را شعر شمرده اند. اما واقعيت آن است كه آن را خاصه به معيارهاي امروزين نمي توان شعر ناميد، هر چند در بعضي از فصل ها، رگه هايي از شعر، در حال و هواي شعر عرفاني ما، ديده مي شود. اين كتاب را بايد در شمار آثار فلسفي آورد و بيش تر كتابي است در علم سياست يا در آيين كشورداري بر بنياد فلسفه ي دائوي؛ نوعي فلسفه ي سياست است كه اصول دائوي را به كار مي بندد. از اين كتاب ترجمه هاي مختلفي در ايران چاپ شده كه اغلب از روي ترجمه انگليسي، به فارسي ترجمه شده اند. از ميان ترجمه معتبر فارسي مي توان به ترجمه ي بسيار زيباي "هرمز رياحي و بهزاد بركت" كه تحت كتابي با عنوان "دائو د جينگ" (ويرايش دوم) توسط انتشارات فكر روز چاپ شده اشاره كرد.