کتاب حقیقت و آزادی اثر ریمون آرون ترجمه مهرداد نورائی
نویسنده و فیلسوف مشهور ريمون آرون، جامعه شناس و روزنامه نگار بلند آوازه فرانسوي، نظاره گري متعهد بود. ساليان دراز به پژوهش در زمينه سيستم هاي سياسي عصر حاضر پر داخت. اين اثر او مقايسه اي است تحليلي ميان مفهوم آزادي سياسي، آزادي فردي و آزادي انديشه در جهان سوسيا ليسم و جهان غرب. بر پايه اين بحث همواره مطرح، ريمون آرون پژوهش ديرينه خود در زمينه تمدن مدرن را پي مي گيرد. آرون در میان جامعه شناسان دوره اول، مونتسکیو و توکویل را جامعه شناسانی مذهبی به شمار آورد و کنت و مارکس را جامعه شناسانی دانست که در تلاش برای جایگزینی علوم جدید اجتماعی به جای مذهب سنتی بودند. آگوست کنت صراحتا مذهب اجتماعی نوینی را در طی آثار خود معرفی کرد. نسل گردش قرن هم به نوشته آرون آرای خود را در پاسخ به مذهب، سنت دینی و نهادهای آیینی نگاشتند. این رویکرد دینی در جامعه شناسانی چون توکویل که نهادینه شدن آزادی در امریکا را به علت پیوند آن با نهاد دین می دانست، یا ماکس وبر که برآمدن مدرنیسم را نهایتا در اصول آیین جدید پروتستانی جستجو می کرد به وضوح بیشتری مشهود است. کنت و دورکیم نیز از این جهت که تلاش می کردند آیینی علمی به جای مذاهب سنتی ارائه دهند به عقیده آرون اصول جامعه شناسی خود را در تقابل مستقیم با آیین های مذهبی ارائه نمودند. كتاب آرون در ميانه شر و شور ايدئولوژيكي و سياسي دوران جنگ سرد نوشته شد. در اين دوران ماركسيستها بر صوري بودن و بي اهميتي معنايي از آزادي كه در جوامع صنعتي غرب وجود داشت تأكيد مي كردند. آرون مي خواست اثبات كند كه آزادي هاي موجود در اين جوامع، با وجود صوري بودن (و نسبيت و جزئيت و آسيب پذيري)، واقعي و مؤثر است، حتي اگر آن گونه كه ماركسيست ها مي گويند، آزادي هاي واقعي نباشد. ريمون كلود فرديناند آرون جامعه شناس شهير فرانسوي آثار متعددي از خود به جاي گذاشته است اما در ميان همه آنها، به كتاب حاضر وابستگي شديدي داشته است. تفسير آرون از آزادي در اين كتاب، قابل تقسيم به دو بخش فلسفي يا بنيادين و تاريخي (يعني متعلق به زمانه خود) مي باشد و مهم است كه اين دو بخش با هم خلط نشوند. بخش تاريخي نظريه آزادي آرون، آئينه نمايش فضاي جنگ سرد، رويارويي با رونق انديشه ماركسيستي و كشاكش هاي ايدئولوژيك با روشنفكران چپ در دهه هاي ۱۹۵۰ تا ۱۹۷۰ ميلادي است. در اين بخش تاريخي، آرون بر آزادي هاي صوري افراد و بر ضرورت جلوگيري از استبداد استدلال مي كند و بر اهميت احزاب ومبارزات حزبي ، شكل موجود مشاركت سياسي، گروه هاي ذي نفوذ و همه اشكال يك دولت دموكراتيك و مشاركتي در غرب كه در مقابل يك صورت بندي سياسي نوع سوسياليستي قرار مي گيرد، تأكيد مي ورزد. آرون در ميانه مجادلات قلمي با انديشه وران جناح شوروي خود را ليبرال مي نامد. اما روشن است كه او تحت تأثير فضاي جنگ سرد و چالش گري شوروي عليه اردوگاه غرب و خلاصه تحت تأثير شرايط تاريخي، خود را از سر تساهل ليبرال مي نامند و منظور او از اين اصطلاح چيزي بيشتر از بيان وابستگي اش به غرب و دوري اش از تجربه سياسي اي در شرق كه او آن را «رژيم هاي يك حزبي» مي نامد، نيست.