بر اساس به كتاب‌هاي قدیم بودايي، دو هزار و پانصد سال قبل از فرزانه‌اي به نام سدراته گوتمه در هند پيدا شد كه سير و سلوك خاصي در پيش گرفت و به «روشني» رسيد و بودا شد، يعني بيدار و روشن، آئيني بنياد نهاد كه آئين بودا ناميده شده است. كهن‌ترين متن‌هاي فلسفي ـ ديني موجود بودايي به زبان پالي در دست است كه يكي از زبان‌هاي هندو آريايي ميانه و زبان زادگاه بودا است. مجموعه اين متن‌‌ها را خود بودائيان، پس از مرگ بودا، در سه بخش گرد آورده و بر آن نام تي پيتكه يا سه سبد نهاده‌اند و بوداشناسان غربي هم آن را كانون پاكي خوانده‌اند، يعني قانون بودا كه به زبان پالي نوشته شده است. موضوع اين كتاب، كه از گفتارهاي گوناگون متن‌هاي سه سبد فراهم آورده شده، گزارش «سه گوهر» بودايي است، يعني شرح زندگاني بودا و آئين او و انجمن رهروان كهن بودائي است، با همان آب و رنگ باستاني و بودايي آن. از بودا پرسيدند آيا به راستي پديده اي در جهان وجود دارد كه به آن علاقه من باشي؟ پاسخ داد: آري من به آن رشته ها و ريشه هاي مرطوب و ابريشميني كه زمين و آسمان را به هم وصل مي كنند و اين جهان خاكي را به آسمانها و افلاك پيوند مي دهند سخت علاقه مندم آري من باران را بسيار دوست دارم. ( متون تبتي، آئين ها و افسانه ها)ا او كه خود را به ريشه هاي ناب آسمان مي سپارد، چه آرام و نجيب بر زمين راه مي رود او با درك و فهم و شناختن و سپردن خود به ريشه هاي آسمان خود را براي سير در بي كرانگي آماده مي كند. نياز براي چنين انساني ديگر معني ندارد. ( چو آنگ، تسو، آثار مقدس دائويي)ا