حمد و ستایش کردن پروردگار راست که بندگان خود را وسیله ای برای درک ذات متعالی اش، جز اظهار عجز و فروتنی در مقام این درک و شناخت، عطا نکرده است. از ابوحفص پرسیدند صوفی کیست ؟ پاسخ داد: صوفی کسی است که نپرسد صوفی کیست. در سالهای اخیر کتب زیادی درباره تصوف و حیات معنوی در اسلام به چاپ رسیده است. تا نیایی نجویی نوشتن درباره ی تصوف یا همان عرفان اسلامی، کاری تقریبا غیرممکن است. در قدم اول قله های مرتفعی در پیش چشم انسان ظاهر می شوند که هر چه طالب بیشتر در جستجوی راه باشد وصول به هر گونه هدفی مشکل تر می نماید وی ممکن است در گلزارهای شعر عارفانه سکنی گزیده و یا در صدد رسیدن به قله های بلند تفکرات و نظریات عرفانی حکمت الهی باشد ممکن است در وادیهای قابل دسترسی تقدیس از عرفای مشهور توقف نموده و یا اینکه در بیابانهای بی پایان خطبه ها و مواعظ نظری درباره ذات خداوند، جهان و یا ماهیت تصوف پیش رود و یا اینکه... بنابر هر تقدیر تنها افراد معدودی می توانند به دورترین کوهسارها جایی که مرغ افسانه ای ( سیمرغ ) زندگی می کند پرواز نمایند و به جایی برسند که بفهمند آنچه را به دنبالش بوده اند در واقع در درون خود ایشان بوده است. هر چه انسان خود را از تعلقات و وابستگی های این جهان بیشتر آزاد سازد و یا به روایت صوفیان ( آیینه ی قلب خویش را بیشتر صیقل دهد ) این نور باطنی بیشتر خواهد شد. تنها پس از گذشت یک دوره ی طولانی تطهیر و تهذیب روحی است که سالک به جایی می رسد که عشق و معرفت باطنی را به او عطا می کنند. عرفان و تصوف را می توان به عنوان عشق به ( مطلق ) تعریف نمود. چرا که نیرویی که معرفت حقیقی را از زهد و ریاضت کشی محض جدا می سازد، همان عشق و محبت است. عشق به خداوند تبارک و تعالی فرد سالک را قادر می سازد تا همه ی دردها و آلامی را که خداوند به منظور آزمایش و تطهیر روح به او نازل می کند تحمل نموده و بلکه آنرا لذت بخش یابد.