کتاب درآمدی تازه بر فلسفه ی زبان یکی از معتبرترین درس‌نامه‌هایی است که به همت جان لاینز و برای آموزش معنی‌شناسی در دوره‌های تحصیلات تکمیلی رشته‌ی زبان‌شناسی به رشته‌ی تحریر در آمده است. پروفسور لاینز که هم‌اکنون استاد ممتاز دانشگاه کمبریج است، در این نوشته‌ی خود به طرح دیدگاهی در مطالعه‌ی معنی می‌پردازد که از نظر وی، بیرون از فضای پر تب و تاب نظریه‌های جنجالی معاصر قرار می‌گیرد و مسیری را طی می‌کند که برحسب سنتی دیرینه در مطالعه‌ی زبان بنا شده است. به باور وی، هر دانشجویی که در راه پرپیچ و خم پژوهش در باب معنی قدم می‌نهد، به ناچار باید به ابزارهایی مجهز باشد تا بتواند در میان نگرش‌های فریبنده و زودگذر این دسته از مطالعات سردرگم نماند و راهی را برگزیند که با مبانی مطالعه‌ی معنی در زبان‌شناسی همسو باشد. هدف او در نگارش کتاب حاضر، معرفی این ابزارهای اولیه به دانشجویان تازه‌آشنا با این حوزه است... کساني که اصطلاح «فلسفه‌ي زبان» را به کار مي‌برند معمولاً منظورشان آثاري است که در حوزه‌ي فلسفه‌ي تحليلي انگليسي‌ـ‌آمريکايي و ريشه‌هاي اين فلسفه در آلمان و اتريشِ اوائل قرن بيستم قرار مي‌گيرند. بسياري فيلسوفانِ بيرون از اين سنت(فلسفه‌ي تحليلي)، ديدگاه هايي درباره‌ي ماهيت و کاربرد زبان دارند و مرز ميان فلسفه‌ي «تحليلي» و فلسفه‌ي «قاره‌اي» به مرور زمان بيشتر و بيشتر نفوذپذير مي‌شود. اما اغلب کساني که درباره‌ي اين حوزه(فلسفه‌ي تحليلي) سخن مي‌گويند، به دسته‌ي خاصي از سنت هاي فلسفي و فيلسوفان و روش هاي خاص نظر دارند. مقاله‌ي حاضر نيز بر اين محدوده‌ي خاص تمرکز مي‌کند تا تاريخچه‌ي يک سنت را تشريح کند اما خواننده بايد اين محدوديت را در خاطر داشته باشد. تاريخچه‌ي فلسفه‌ي زبان در سنت تحليلي، با پيشرفت هايي در منطق و با تنش هايي در نظريه‌هاي قديم تر درباره‌ي ذهن و محتواي آن در اواخر قرن نوزدهم، آغاز مي‌شود. حاصل اين تحولات�' نوعي انقلاب بود که به «چرخش زباني»(Linguistic Turn) در فلسفه معروف است. اما برنامه‌هاي اوليه‌ي اين چرخش تا ميانه‌ي سده‌ي بيستم به مشکلات جدي برخورد، و اين باعث شد که تغييرات مهمي در سمت‌وسوي آن پديد آيد....