«کتاب درخشش ابن‌رشد در حكمت مشاء»، اولین نوشته ای است كه آراي فلسفي ابن‌رشد، فيلسوف مسلمان در قرن ششم هجري در اندلس، را به تفصيل براي خوانندگان فارسي زبان ارائه مي‌كند. غلامحسين ابراهيمي ديناني در اين اثر كوشيده است تا انديشه‌هاي ابن‌رشد را در پرتوي رويارويي وي با آراي انديشمنداني نظير ابونصر فارابي، ابن‌سينا، ابوحامد غزالي، ابن باجه، ابن خلدون و ابواسحاق شاطبي تبيين كند. بنا بر اين گزارش ابن‌رشد، مفسر كبير ارسطو شناخته شده است و آثارش بيش از جهان اسلام، در مغرب‌زمين مورد توجه قرار گرفته است. توجه به ابن‌رشد در مغرب‌زمين تا آنجا پيش رفته است كه از گروهي به‌نام ابن‌رشديان لاتيني به سرپرستي سيژر بارابانتي ياد شده است. برخي از مباحثي كه در اين كتاب بررسي شده‌اند ازجمله، حقيقت دوگانه يا دوگونه برداشت از حقيقت يگانه؟، ابن‌رشد در مقام جمع و توفيق ميان فقه و فلسفه، جنجالي‌ترين مسئلۀ مورد اختلاف ميان ابن‌سينا و ابن‌رشد، ابن‌رشد و اثبات صانع در دو دليل عنايت و اختراع، آيا كلي طبيعي در جهان خارج به‌طور بالقوه موجود است؟، ابن‌رشد از شناخت مقصد شارع سخن مي‌گويد، جايگاه ابن‌رشد در باب عقل و ويژگي روش ابن‌رشد در تفسير فلسفۀ ارسطو است. نويسندۀ كتاب، مقدمه‌اي جديد براي ويراست دوم نوشته است و محمدجواد اسماعيلي «ويراستار كتاب» ضمن اصلاح اغلاط چاپ پيشين، كوشيده است ارجاع به منابع را بر پايۀ چاپ جديد آنها صورت دهد.