واسه خیلی از ما شفا چیزیست که به ما آسایش و آرامش می دهد و از درد ما می کاهد، چیزی است که به ما آرامش می بخشد و از ما حمایت می کند و با این حال آنچه را می خواهیم شفا یابد، اکثرا همان چیزی است که اگر بتوانیم در برابر درد و رنج آن مقاومت کنیم، ما را شفا خواهد داد. ما می خواهیم که از بیماری شفا يابیم، در حاله که در میان بیماری رشد می کنیم و از خودپسندی خویش شفا می یابیم. ما از باخت می ترسیم و با این حال از طریق آنچه که از دست می دهیم می توانيم چیزی را بیابیم که هیچ چیز نمی تواند آن را از ما بگیرد. ما از غم و اندوه می گریزیم، اما اگر واقعا با اندوه خویش روبرو شویم در می یابیم که اندوهمان با ندای عمیقترین تمایلاتمان با ما سخن می گوید و اگر کمی بیشتر به آن بپردازیم، می بینیم که خود، راه رسیدن به آنچه را که آرزو داریم به ما می آموزد. و اما ما در آرزوی چه چیز هستیم؟