احمدبن عمر بن محمد خیوَقی خوارزمی کنیه ابوالجناب و مشهور به نجم‌الدین و طامةالکبری و ولی‌تراش و معروف به شیخ. از صوفیان ایرانی سده ششم و هفتم هجری است. او خرقه اصل از عمار یاسر بدلیسی گرفته‌است. او بنیانگذار روش صوفی‌گری کبرویه بود. شاگردان و خلفای شیخ نجم الدین کبری از قبیل، شیخ فریدالدین عطار، باباکمال جندی، شیخ رضی الدین علی لالا، شیخ سعدالدین محمد حمویی، شیخ نجم الدین رازی، مجدالدین بغدادی و بهاء ولد از اعاظم طریقه کبراویه و بزرگان دیگر همه از شاگردان و مریدان این شیخ می‌باشند. نجم‌الدین در طول مدت عمر ۱۲ نفر را به مریدی پذیرفت که همگی از جمله مشایخ و اولیا شدند. وی توانست با کمک شاگردانش در مقابل سلسله سهروردیه در مغرب، سلسله کبرویه را در مشرق بنا کند و دامنه آموزه‌هایش را از خراسان و فرارود تا شام و آسیای کوچک گسترش دهد. شیخ نجم‌الدین در ۱۲۲۱ میلادی در حمله مغول به خوارزم به قتل رسیده و آرامگاه او در منطقه تاریخی «کهنه اورگنج» در استان «داش اغوز» در شمال ترکمنستان موجود است و یکی از مهم‌ترین محل زیارت زائران محلی و خارجی ترکمنستان به‌شمار می‌آید.