دائو تِ چينگ (Tao Te Chin) يا به روش پين يين دائو دِ جينگ (Dao De jing) کتاب فلسفه ی دائود جینگ يك نوشته فلسفي - ادبي قدیمی سال چيني است كه طي قرون و اعصار در جان هاي چينيان و نيز در جان هاي بسياري از ملت ها و مردمان ديگر تاثير عميقي داشته است، كه به حجم اندك آن نمي آيد. تائو ت چينگ را كتاب پنج هزار واژه نگاره اي (character) نيز ناميده اند، هرچند به قولي بيش از 5000 و كم از 6000 واژه نگاره دارد. متن تائو ت چينگ شامل هشتاد و يك فصل است و آن را از باستان به دو كتاب تقسيم كرده اند، و اين تقسيم بندي كمابيش از قرن اول ميلادي رايج بوده است. كتاب اول شامل سي و هفت فصل اول و كتاب دوم شامل چهل و چهار فصل بعدي است. دائو در اصل به معناي طريقه و راه و رسم است و آيين دائو به حكيمي به نام لائوتسه، منسوب است؛ از اين رو گاه آيين لائوتسه هم خوانده مي‌شود. درباره زندگاني او، اطلاعات كمي در دسترس است. اطلاعات موجود رنگ و بويي اسطوره‌اي دارد؛ از اين رو، برخي تاريخي بودن شخصيت او را منكر شده و او را شخصيتي اسطوره‌اي قلمداد كرده‌اند. به هر حال گفته مي‌شود كه لائوتسه در سال 604 قبل از ميلاد در بخش مركزي چنين متولد شد. بعدها به منصب حكومتي، دست يافت، اما بعد از چندي آن را رها كرد و انزوا گزيد. وي در سال 517 قبل از ميلاد، درگذشت. آيين دائو در آغاز، نوعي فلسفه متافيزيكي عميق بود كه شامل گونه‌اي از عرفان وحدت وجودي، بوده است. اما بعدها بر اثر تحول و قبول بعضي معتقدات مذهبي عامه، به صورت مذهب ميليون‌ها تن از مردم چين درآمد. مفهوم دائو در اين آيين، اصل نظم جهاني است. دائو، اصل جاوداني است كه تمام پديده‌ها، آن را دارا هستند و آدمي بايد قبل از هر چيز خود را با دائو، اين نظم جهاني، منطبق و هم‌آهنگ سازد و براي حصول اين مقصود بايد توازني بين روح و جسم ايجاد نمايد و خود را به تقدس و پاكي برساند.