پاولوف بسوی روانشناسی

کتاب پاولوف بسوی روانشناسی نوشته هاری کی ولز

پاولف در سال ۱۹۰۴ برنده جایزه نوبل فیزیولوژی و پزشکی شد. شهرت وی بیشتر از کارهای او در زمینه بازتاب شرطی ناشی می‌شود. در محافل کنونی اندیشه، پاولوف به طور هدفمندانه‌ای یک رفتارگرا معرفی شده و بدین شکل همراه با انقراض رفتار گرایی از صحنه بررسی به دور نگاه داشته می شود. با اینحال لازم به ذکر است که گرچه یافته های پاولوف در نهضت رفتارگرایی نقش اساسی داشت اما پاولوف رفتارگرا نبوده بلکه یک روانشناس تجربی-آزمایشگاهی است. به حق می توان او را پدر روانشناسی آزمایشگاهی دانست. هم اکنون از یافته های او در علم بازتاب شناسی (reflexology) استفاده می شود. با اینحال نادیده گرفتن او محدود به ایران نبوده و این موضوع وجهی جهانی دارد. همچنین لازم به ذکر است که گرچه جنبش های کمونیستی ازعقاید او بهره فراوانی بردند اما پاولوف با اینکه در بسیاری جهات عقایدی مشابه عقاید کمونیست‌ها داشت، با جنبش‌های کمونیستی نیز موافقت چندانی نداشت... در بستر مرگ، در حالی‌که کاملاً هوش و حواسش بجا بود از یکی از شاگردانش خواست که در کنار او بنشیند و شرح احساسات و حالات خود را که تا لحظه مرگ به او می‌گوید، یادداشت کند...