مجموعه ای از سخنان دکتر علی شریعتی, در کتاب کویر انسان سکوت مسئولیت زاده توانایی نیست زاده آگاهی ست. و انسان بودن. دلی که از بی کسی غمگین است، هر کسی را می تواند تحمل کند. ارزش عمیق هر کسی به اندازه حرفهای است که برای نگفتن دارد. عشق به آزادی مرا همه عمر در خود گداخته است. اگر پیاده هم شده است سفر کن در ماندن می پوسی. خدا و انسان و عشق، اینست امانتی که بر دوش من سنگینی می کند. قدرت نیازمند کسی است که در برابرش رام گردد. مرا کسی نساخت، خدا ساخت، نه آنچنان که کسی می خواست، که من کس نداشتم، کسم خدا بود کس بی کسان. هر کس را نه بدان گونه که هست احساسش می کنند، بدان گونه که احساسش می کنند هست. استوار ماندن و زیر بار هر حرفی نرفتن دین منست من از معراج آسمانها می آیم : همه ی طبقات آسمان را گشته ام ، در دل ستاره باران نیمه شبهای روشن و مهربان تابستان ، بر جاده کهکشان تاخته ام ، صحرای ابدیت را درنوردیده ام ، بال در بال فرشتگان ، در فضای پاک ملکوت شنا کرده ام ، با خدایان ،ایزدان با همه ی الهه های زیبای آسمان ، با همه ارواح جاویدی که در نیروانای روشن و بی وزش آرام یافته اند آشنا بوده ام . از هر جا ، از هر یک یادی ، یادگاری ، برایت آورده ام . از سیمای هر کدام زیباترین خط را ربوده ام ، از اندام هر یک نازنین طرح را گرفته ام ، از هر گلی ، افقی ، دریایی ، آسمانی ، چشم اندازی ، رنگی دزدیده ام ، و ، با دست و دامنی پر از خطها و رنگها و طرح های آن سوی این آسمان زمینی ، از معراج نیمه شبان تنهایی ، به دامان مهربان تو ��" ای دامن حریر مهتاب شبهای زندگی سیاه من ��" فرود آمده ام ، نشسته ام تا آن ودیعه ها که از آسمانها آورده ام در دامن تو ریزم .