انتخاب شده ای از : مصيبت نامه - غزليات - قصايد - منطق الطير - الهي نامه - اسرار نامه - خسرو نامه - مختار نامه - اشترنامه - مظهر العجایب - بیان الارشاد - پندمامه - بی سرنامه نویسنده مشهور فريد الدين محمد عطار نيشابوري شاعر و صوفي قرن ششم و آغاز قرن هفتم هجري است (حدود 540 تا 618 هـ.ق). پدر او دارو فروش بوده و او نيز شغل پدر را به ارث برد. او مبادي علم طب و داروشناسي را فرا گرفته و معالجه نيز مي كرد چنانكه در خسرونامه گفته است: به داروخانه پانصد شخص بودند كه در هر روز نبضم مي نمودند البته وجود 500 بيمار در هر روز كمي اغراق به نظر مي رسد اما قدر متيقن آن است كه او طبابت مي كرده وآن را رها نكرد چرا كه به گفته ي خود او "الهي نامه" و "مصيبت نامه" را در دكان عطاري و داروخانه به نظم آورده است چنانكه در "خسرونامه" مي گويد: مصيبت نامه كاندوه جهان است الهي نامه كاسرار عيانست به داروخانه كردم هر دو آغاز چه گويم زود رستم زان و اين باز اگرچه او را به فرقه كبراويه (پيران شيخ نجم الدين كبري) منسوب مي كنند و يا در باب ورود او به سلك صوفيان داستانها گفته اند اما اين گونه مطالب به تمامي حاوي سهو و بدون مدرك است. در كل عطار از جمله شاعراني است كه داستانها درباره او زياد و حقايق در تاريخ زندگي او بسيار كم به دست رسيده است. بنابراين در باب ورود او به صوفيه تنها به جملات خود او در "تذكرة الاولياء" بايد اكتفا كنيم كه: "ديگر باعث آن بود كه بي سببي از كودكي باد دوستي اين طايفه [متصوفه] در دلم موج مي زد و همه وقت مفرح دل من سخن ايشان بود". در اينجا عطار مدعي است كه از كودكي آموزشهاي صوفيانه داشته و علت آن علاقه قلبي او به آن طايفه است "ديگر باعث آن بود كه دلي داشتم كه جز اين سخن [سخن عارفانه] نمي توانستم گفت و شنيد مگر به كُره و به ضرورت و مالابُد." اما سبب شهرت عطار نه كارآمدي او در طب و نه سلك درويشي و خرقه پوشي او بلكه قلم روان و شعر جاودان اوست. سبك تمثيلي بي بديل او در "منطق الطير" نثر جذاب او در "تذكرة الاولياء" غزليات و قصايدي كه به قول خودش هرگز به مدح شاهان و صاحبان قدرت آلوده نشده و درسهاي معنوي زيبايي كه در قالب مثنوي سروده است نام او را در رده پهلوانان شعر پارسي همانند سنائي و مولوي قرار داده است.