سکوت در بلندگوها

کتاب سکوت در بلندگوها اثر گروه نویسندگان ترجمه روبرت صافاریان

نمونه جمع آوری شده ی مقالات صداي فيلم ...در این گفتار می‌خواهم درمورد برخی تحولاتی صحبت کنم که از میانه دهه ۱۹۷۰، دورانی که سیستم دالبی به استاندارد صدای فیلم‌های سینمایی بدل شد، در صدای فیلم پیدا شده است. باید به یاد داشته باشیم که پیش از آن هم فیلم‌هایی داشتیم با باند صدای مغناطیسی که همان مشخصات صدای دالبی را داشتند (طیف فرکانس گسترش یافته، بهبود دینامیک صدا، یعنی: امکان در برابر همان قرار دادن صداهایی با شدت بالا و خفه کردن صدای پسزمینه؛ و البته استفاده از دو، سه، چهار و حتی شش باند به جای یک باند). ولی این فیلم‌ها ــ که معمولاً فیلم‌های ماجرایی از نوع فیلم‌های دیوید لین بودند، یا تولیدات خاص مانند ادیسه فضایی ۲۰۰۱ استنلی کوبریک (بریتانیا، ۱۹۶۸) یا موزیکال‌هایی مانند داستان وست ساید (رابرت وایز / جروم رابینز، آمریکا، ۱۹۶۱) ــ بخش بسیار ناچیزی از کل تولیدات سینمایی را تشکیل می‌دادند. وقتی صدای دالبی به میدان آمد (نخستین بار به عنوان بخشی از تبلیغات فیلم تامی ساخته کن راسل، محصول ۱۹۷۵ بریتانیا)، در ابتدا به آن همان طور برخورد شد که به پرده سینما اسکوپ شده بود: به مثابه فضای آکوستیک افزایش یافته‌ای که باید پُر می‌شد. فیلم‌هایی مانند نخستین جنگ‌های ستاره‌ای (جرج لوکاس، آمریکا) که در سال ۱۹۷۷ به نمایش در آمد نمونه خوب این زیبایی‌شناسی مبتنی بر ”فراوانی“ و ”فشردگی صوتی“بودند. البته این آخری به هیچ وجه محصول دالبی نبود. پیش از آن فیلم‌هایی بودند، از جمله فیلم THX1138 جرج لوکاس (آمریکا، ۱۹۷۱) که تا حدود زیادی مدیون والتر مرچ در مقام نویسنده مشترک و تدوینگر است، از غنا و فشردگی صوتی بالایی بهره‌مند بودند.