معرفی کتاب راهبردهای نمایشنامه نویسی جدید، رویکردی زبان بنیاد به نمایشنامه نویسی-پل کاستانیو-ترجمه مهدی نصرالله زاده
کتاب راهبردهای نمایشنامه نویسی جدید با یک فرض اساسی کار خود را شروع می کند: نمایشنامه نویسی زبان بنیاد است. به این ترتیب در اینجا زبان نیروی اصلی در شکل دادن به شخصیت ها، کنش و درونمایه است؛ کار نمایشنامه‌نویس تنظیم و هماهنگ ساختن صدا ها در متن و وارد شدن در نوعی دیالوگ با شخصیت ها و زبان است. نمایشنامه‌نویس در مقابل زبان در گسترده ترین معنای آن گشوده است حال که این زبان در قالب یک ژانر خاص مدون شده و یا در متن دیگری یافته شده باشد؛ و چه محصول تکانه های زبانی ای باشد که موجب پیدایش زبان عامیانه، نحو غیرعادی، استعمال کلمات خارجی گفتمان‌ها و غیره شود. نمایشنامه‌نویس هنگامی که نگارش را به مدد صداهای دیگر انجام می‌دهد نیروی خلاق یا هماهنگ کننده در پس متن باقی می‌ماند. اصطلاح گفت‌وگو گری توضیح می‌دهد که چگونه رابطه تعاملی بین این صداها در متن نمایشنامه باعث شکل‌گیری آن در قالب نوعی عمل اکتشافی می شود.
با وجود آنکه نمایشنامه نویسان عموماً از نظریه پرهیز می‌کنند اما در این مورد خاص تدوین برخی اصول بنیادین در خصوص نمایشنامه‌نویسی جدید از نظر این کتاب به ضروری به نظر می‌رسد. در کتاب "نظریه ادبی، یک مقدمه بسیار کوتاه" جاناتان کالر از نظریه به عنوان نقدی بر درک متعارف بر مفاهیمی که طبیعی قلمداد شده‌اند یاد می‌کند؛ کتاب راهبردهای نمایشنامه‌نویسی جدید بسیاری از فرضها یا امور داده و مفروض درباره نمایشنامه نویسی را به پرسش می گیرد و در همان حال فرض های بدیل دیگری را ارائه می‌کند. علاوه بر این نظریه همانگونه که جاناتان کالر می‌گوید صبغه تحلیلی و گمان پردازانه دارد .
کتاب حاضر شماری از نمایشنامه های گروهی از نمایشنامه‌نویسان را تجزیه تحلیل می‌کند و نشان می‌دهد که چگونه این آثار می‌تواند تخیل و حس نوآوری نمایشنامه‌نویسان را تحریک کنند. در اینجا درباره اینکه هر نمایشنامه چه ممکن است باشد یا چه می‌تواند باشد گمانه پردازی میکنید. در نهایت باز این سخن کالر است که نظریه از رشته‌های دیگر گرفته می شود و هنگامی که از زمین اصلی خود جدا شده باشد حاوی بینش ها و کاربردهای ویژه خواهد بود و بر همین اساس این مفهوم گفت و گو گری به عنوان منبع الهام و اصل تنظیم کننده این کتاب به نظر می‌رسد.