کتاب زن هنر قدرت که توسط لیندا ناکلین نوشته شده است.و با ترجمه سمیه رشوند و محدثه زارع و ایمان گنجی و کیوان مهتدی و گلنار نریمانی و سیاوش واعظی انجام گرفته است.و با جلد شومیز منتشر شده است. واسه ی چندین دهه و فضای نقد و تحقیق نوشته های هنری داخل ایران تحت سلطه ی فرمالیسمِ شل و وارفته ای بوده می باشد.که بنای خود را نه تعریف دقیقی از فرم نهاده است و نه حتی مطلب دست نخست از کار نقادان فرمالیست.از کارگاه های نقد هنری گالری های باپرستیژ گرفته تا برنامه های سینما ماوراء و تمام شاهدی بوده اند بر حضور جدی این گفته ها در فضای فرهنگ. در هر حالت چند سال آخر جوانان لجوجی هم سربرآوردند که با مطالعه و ترجمه ی متونِ دست نخست شکافی را به میانه ی این فضای فرهنگی نهاده اند و لحظه ها یا جرقه هایی از اندیشه را جلب کرده اند. این سلطه داخل دهه ی هفتاد و هشتاد با داخل شدن پست مدرنیسم به بازار آزاد فرهنگی ما کمی در هم از بین رفت. ولی دست برقضا این دو خصمِ ظاهری به سنتزی غریب دست پیدا کردند و نقد پست مدرنیستی فرمالیستی ترویج پیدا کرد. آن چیزی که در بهترین حالت به سمبولیسمای منحط تنه زده است.