در تصویر و نمایش دادن همان ابزار فاضله ها و ارزشمندی است در اسلوب قرآن کریم ، زیرا این تصویر با آن سیمای پر احساس و خیال پرورش، از آن معنای ذهنی تعبیر می کند، از آن حالت روانی، از ان حادثه محسوس، و از آن جلوه گاه منظور، و از آن نمونه های انسانی و طبیعت بشریت تعبیر و بیان شیرین دارد، سپس از این مراحل که گذشت، پیوسته با همان سیمائی که ترسیم می کند، پله پله ترقی می کند، و بر همه آنها یک زندگی ممتاز می دهد، و یا حرکت سازنده و پر طراوت می بخشد، ناگهان می بینی که همین حالت روانی یک تابلوی درخشان است، و یا یک جلوه گاه پر فروغ و ناگهان می بینی که این نمونه انسانی یک شاخص زنده است، و این طبیعت بشریت یک پیکره خوش منظره است و اما حوادث، چشم اندازها، داستانها، و منظره ها آنها را بطور شاخص و ممتاز و حاضر و آماده بر می گرداند، که در آنها حیات دمیده شده و حرکت و جنبش بسازندگی پرداخته اند، در نتیجه آندم که بر آنها فرمان حرکت را اضافه می کند تمام عناصر تخییل بر همه آنها مستولی می گردد و در بر می گیرد، و سرانجام آنقدر نزدیک می گردد، که نمایش می دهد بگونه ای که تماشاگران و شنوندگانش از دیدن آن عاجز گردند و ناتوان. و حتی تماشاگران خود را با شتاب ناگهانی بمرکز حوادث انتقال می دهد، مرکزی که این حوادث در آن اتفاق افتاده و یا بزودی خواهد افتاد. بگونه ای که منظره ها پشت سرهم می آیند. و حادثه ها پی در پی تجدید می گردند و شنونده فراموش می کند که این کلامی است که خوانده می شود. یا طوفانی است که عالمی را فرا می گیرد و نابود می سازد....