سخنی درباره روزه

پروردگار بزرگ فرموده اند که: روزه برای من است و من خود پاداش آن هستم. (یا من خود به آن پاداش دهم). توضیح: این حدیث از دو جهت مورد بحث است: اول - از نظر اعراب و به اصطلاح ادبی، که آیا کلمه أجزی را بصورت معلوم و متکلم وحده و فتح همزه و کسر زاء بخوانیم؛ یعنی: من خود بدان پاداش دهم. یا به صورت مجهول - به ضم همزه و فتح زاء - یعنی من خود پاداش آن هستم. دوم - از نظر معنا. بنابر هر دو معنی، این بحث پیش آمده که چگونه است چنین تعبیری درباره عبادتهای دیگر مانند نماز، حج، جهاد و امثال آنها و در روایات ذکر نشده است؟ و این سؤال پیش آمده که مگر عبادتهای دیگر برای خدا نیست و خدا بدانها پاداش نمی‏دهد؟