ذه تبعیدگاه ابوذر، صحابی با وفا و جلیل القدر پیامبرخدا صلی الله علیه و آله است. شیعیان به دلیل عشق و علاقه ای که به ابوذر دارند، در سفر به مدینه منوره، بسیار علاقمندند تا به منطقه ربذه رفته، از نزدیک قبر این صحابی مظلوم و غریب را زیارت کنند. مکانی که میان ایرانیان به «ربذه» شهرت یافته و گاهی حتی علما و بزرگان نیز به آنجا می رفتند و بر سر قبری که تصور می کردند قبر ابوذر است، فاتحه می خواندند، در اطراف قریه ای به نام «واسط»، در جاده قدیم مدینه ـ مکه قرار داشت، که حدود 128 کیلومتر با مدینه فاصله دارد. کتاب “مردی از ربذه “اثر “جوده السحار” به ترجمه روان “دکتر علی شریعتی” را کتاب خود دکتر شریعتی باید دانست چرا که وی انگار صدای خود را در این کتاب گنجانده و این صدا روایتگر اصلی داستان مرد بی نظیر جهان اسلام است . او به شیوه ای روان روایت درستی از ابوذر غفاری می دهد و از او الگویی انقلابی در ذهن مخاطب خویش می سازد به نحوی که مخاطب او را اسطوره ای ساده زیست ، شجاع و ندایی بر سر ظالمان می بیند . اما قسمت اصلی این الگوسازی در بخش دهم یعنی بخش ” در ربذه ” اتفاق می افتد وقتی که در کاخ سبز با تبلیغات و افشاگری های پیوسته خود لرزه بر جوارح بنی امیه می اندازد و مستمندان را که سالها مظلومانه شلاق می خوردند را از حقوق حقه خودشان آگاه می سازد . او در این راه چونان استمرار می ورزد که معاویه بارها و بارها به فکر حیله های نادیده و ناشنیده خویش بیفتد ، او را بر سر سفره خویش و در کنار خود بنشاند، از غذای شاهانه خود او را میهمان کند و در بین جماعت هوادار او را برعکس صفات اخلاقی خویش نشان دهد . اما ابوذر شجاعانه در مقابل معاویه می ایستد و ندای حق سر می دهد: « این قصر را اگر از پول خودت می‌سازی، اسراف و اگر از پول مردم می‌سازی، خیانت است» و «برای من مرگ از این زندگی بهتر است» به همین دلیل هم عثمان خلیفه وقت او را به سوی ربذه تبعید می کند اما روح بلند و شجاع ابوذر ساکت نمی نشیند و تا زمانی که از دنیا می رود دست از عدالتخواهی بر نمی دارد . بی جهت نبود که عثمان از وجود وی به وحشت افتاد و حضور او در بین آحاد مردم را «نمایاندن دندان انقلاب » قلمداد کرد. به همین دلیل خلیفه سوم او را به ربذه تبعید کرد...