بر پلکان گردباد

کتاب بر پلکان گردباد نوشته سعید شیری

سعيد شيرى در طبيعت اساطيرى آن چه از خودش درباه‏ى طبيعت چاه و انعكاس آن در ذهن كودكانه‏ى او شنيده‏ام از طبيعتى سخن مى‏گويد كه در آن دوران تجربه‏هاى آميخته با ابهام، ابتدا ساده و بى هيچ تركيبى است كه در زندگى او حضورى بديهى و روزمره دارد؛ يعنى اين كه باغ و درخت و رود و صداى پرنده و مردان و زنان و كشت‏زارها و گله‏ها همه با هم زندگى روزانه‏ى او را كه خود جزيى كوچك از آن است مى‏سازند و به تعبير خودش در آن دوران كودكى نگاه به طبيعت نگاه روزمرگى وكار و مدرسه است ؛ يعنى هنوز اين نگاه با همه‏ى حس‏ها و كنج‏كاوى هايش شعر نشده است و بعدها كه در دوران اوليه دبيرستان، يكى از معلم‏هايش او را با دنياى شعر و ادبيات آشنا مى‏كند تجربه‏هاى خام را سوهان مى‏زند ؛ خراطى مى‏كند و مى‏سازد ؛ به عبارتى رسيدن به اين مرز كه طبيعت براى او شعر شود بعداز دوران دبيرستان و پايان سربازى، نقش مركبى از خود به جاى مى‏گذارد. ...گاه در لَخت‏ترين ثانيه‏هاى شب شهر ظهر خرداد اناج در دلم سر بر مى‏دارد مثل يك سمفونى، آرام آرام. صحنه، تنهايى گندم‏زارى است در كنار قلمستانى سبز زير سر شارترين تجربه‏ى تابش خورشيد خدا. و در آن تنهايى سايه‏ى سنبله‏هاى سر مرز پرسه‏ى ساكت يك پروانه مكث آرام نسيم وقفه‏ى ثانيه‏ها جيرجيرك و سرآغاز نتى خواب‏آلود، در فراموشى مواج هوا و سپس ساعت‏ها شب من پهنه‏ى گندم زارى است زير سرشارترين تجربه‏ى تابش خورشيد خدا.