دیوان طبیب اصفهانی

کتاب دیوان طبیب اصفهانی اثر عبدالباقی بن محمدرحیم طبیب اصفهانی

طبیب اصفهانی از سادات موسوی اصفهان بوده است . نیاکان او در سرگدشت شاه عباس اول صفوی از فارس به اصفهان کوچیدند و در آن شهر مسکن گزیدند. پدرش حکیم‌باشی شاه سلطان حسین صفوی بود و خود او نیز طبیب و ندیم نادرشاه افشار. بعد از نادرشاه، کلانتر اصفهان شد و پس از چندی این کار را به برادرش میرزا عبدالوهاب واگذاشت و خود با شاعران و ادیبان اصفهان، هاتف، عاشق، آذر، مشتاق و صهبا به معاشرت پرداخت. ویژگی های شعر طبیب اصفهانی ( قرن دوازدهم ) را می توان چنین بر شمرد: -انس و الفت زیاد با غم، آهنگین و روان بودن، روح دینی داشتن ،بیان حال شاعر،شرح وقایع،استفاده از ضرب المثل های رایج در میان مردم، -پند آموز بودن، استفاده فراوان از صنعت تلمیح، موجز بیانی، دارای کلمات سالم (دور از کنایه و استعاره) طبیب اصفهانی شاعر دو زبانه بوده و شعر را به فارسی و عربی می سروده است. محققان، اشعار عربی او را نیز بهای بلند داده بسیار فصیح و در حد اعجاز دانسته اند. ... غمش در نهانخانه دل نشیند به نازی که لیلی به محمل نشیند به دنبال محمل چنان زار گریم که از گریه ام، ناقه در گِل نشیند خِلد گر به پا خاری، آسان برارم چه سازم به خاری که در دل نشیند؟ پی ناقه اش رفتم آهسته، ترسم غباری به دامانِ محمل نشیند مرنجان دلم را که این مرغ وحشی زبامی که برخاست، مشکل نشیند عجب نیست خندد اگر گل به سروی که در این چمن پای در گِل نشیند به‌نازم به بزم محبت که آنجا گدایی به شاهی مقابل نشیند طبيب، از طلب در دو گيتی مياسا كسی چون ميان دو منزل، نشيند؟