عالم همه مست از گل رخسار حسین است ذرات جهان در عجب از کار حسین است دانی که چرا خانه حق گشته سیه‌پوش یعنی که خدای تو عزادار حسین است در پهنه‌ی آسمان بي‌كران ادبيات آييني ، نام «حسن فرحبخشيان» متخلص به «ژوليده نيشابوري»، همچون ستاره‌ی پرفروغي است كه نمي‌توان آن را ناديده انگاشت. ژوليده، شاعري برخاسته از سرزمين قدمگاه و مدفن مقدس شمس‌الشموس خراسان - حضرت ثامن‌الائمه (علیه‌السلام)- است. خاستگاه این شاعر آیینی دغدغه‌مند، شهر تاریخی نيشابور -ام‌البلاد خراسان و دیار ابلاغ حدیث قدسی سلسلة‌الذهب-، مهد ظهور بسياري از انديشوران و سخنوران نامدار است كه برخي از آنان، آوازه‌اي عالمگير يافته‌اند و در شمار مشاهير و مفاخر بزرگ بشريتند. سال‌هاي پيدايش شاعري ژوليده نیشابوری، همزمان با سال‌هايي بود كه جامعه‌‌ی ما گرفتار هجوم تجددطلبي‌‌های بیمارگونه، غربزدگي و انديشه‌هاي اومانيستي و مارکسیستی شده بود و جایی برای ابراز وجود شاعران آرمانگرا و ارزشي وجود نداشت. از این روی، حضور متعهدانه‌ی چهره‌های ادبی آیینی همچون ژولیده، در روزگاري كه نياز به قلم‌هاي مسئول و دين‌باور، بيش از هر زمان ديگري احساس مي‌شد، موهبتی ارجمند در زنده نگاهداشتن ارزش‌های توحيدی و بيان فضايل، مناقب و مراثي اهل بيت عصمت و طهارت به شمار می‌آید. همین معنا، ژولیده‌ی نیشابور را در ردیف شاعران پیشکسوت آیینی و ارزشی معاصر قرار می‌دهد. شاعرانی که خواه‌ناخواه، حركت و آثارشان بر نسل‌هاي بعدي نيز تاثيرگذار بوده است. از نگاهی ژرف‌تر، ژوليده نیشابوری، شاعري دلباخته و شيفته‌ی حضرت امام حسين (علیه‌السلام) است و اين شيدايي غير قابل توصيف، به گونه‌ای است كه حجم اعظم آثار ژوليده را اشعار عاشورايي‌اش در بر می‌گیرد. بسياري از صاحبنظران، ژولیده‌ی نیشابوری را پيش از هر چيز، شاعري، عاشورايي و نُوحه‌سرا مي‌شناسند.