کتاب نماشم اثر مرتضی امیری اسفندقه
بعد يك هفته بارانی و خیس آفتاب آمده از ابر برون تابنده بعد گریه خنده... دیروز بر سینه‌ی دیوارهای زخمی شهر عكس شهیدان بود امروز عكس نامزدها آن عكس‌ها دیروز، بی جلوه‌های ویژه، بی‌ژست، فوری ولی شفاف! مانند عكس كودكان معصوم آن عكس‌ها – دامادهای حجله‌ی جنگ و جنون – آن برگزیده نازنینان در انتخاباتِ شهادت با رأی بالای ملائك... این عكس‌ها امروز اما، عكس‌های رنگی مات! این چشم در راهان روز انتخابات! دنبال آن عكس جوانم آن عكس خاكی با آن دو چشم تیر خورده گیلاس‌های سرخ هم‌زاد دنبال آن عكس غریبم آن عكس خاموش آتشفشان آه عكسی كه در زیر فشار این همه عكس فریاد دارد می‌زند، فریاد، فریاد جرم است یا نه، هر چه بادا باد! من به شهیدان رأی خواهم داد! نمانده دست رفيقي دگر به شانه من نشسته جغد مصيبت به بام خانه من دوباره منظره اي كور و سوت، تنهايي دوباره، آه دوباره سكوت، تنهايي دوباره با جگري چاك چاك افتادم دوباره آه، دوباره به خاك افتادم كبوترانه چرا بال در افق نكشم من از عشيره زخمم چرا نطق نكشم