همیشه برفی

کتاب همیشه برفی نوشته محمود طیاری

هميشه ي برفي با اولين برف به بام خانه ي تو مي آيم مرا مي روبي به درگاهت مي افتم دستهايت به من جان مي بخشند آدمك برفي مي شوم و با خنكايم از پله هاي مرطوب لبت پايين مي روم آه چه زيباست جغرافياي تنت اي هميشه ي برفي افسوس آب شدم با تو نگفتم حرفي! رمان شعر آيا صداي پاي روح مرا نمي شنويد چه زيبا و سنگين پشت اين كلمات مه آلود مي گذرد چونان شرم در سرخي سيب و پاكي پس از ليف صابون؟ آه، جسم بيچاره! دهشت خاكي ات ترا بس در مماس خارج سه دايره : تولد ازدواج مرگ جسمم عاشق روحم شده است آيا نقش چهره ميموني را در جمجمه نارگيلي من ديده؟ عمري بر لبه ي روح من اين قاطر راه رفته است؟ من با شعر يك جور برخوردِ حسي مي كنم . بيرون از عادت . با يكي دو استثناء سطح پاييني از شعر را در مجلات مي خوانيم. دلم براي شاعر مي سوزد. تمام بيماري هاي موجود در جسم و روان و ژن و عقب ماندگي ذهني اش را مي شود در شعرش ديد. اين نگاه به ظاهر ستمگرانه است. اما اگر به هوشياريِ حتي و فقط درصدي از شاعران جوان بيانجامد، باز قابل اغماض است .كمتر كسي مي داند شعر در كوتاه ترين مسير حركت مي كند . در فاصله ي شكستن صداي رعد: آذرخشي كه مي زند و كوكبي هاي كنار حوض مي ريزد. شاعر، گاهان ما را به دلتنگي زمزمه مي كند...